در حوالی اریحا...

کسی مرا بیدار نخواهد کرد. اگر بخوابم و خودم را بیدار نکنم،

کسی مرا نخواهد ساخت. اگر آوار شوم و خودم را نسازم،

کسی مرا آرام نخواهد کرد. اگر بهم بریزم و خودم را آرام نکنم،

کسی نوشته هایم را نخواهد خواند. اگر بنویسم و خودم نخوانم،

کسی زخم هایم را نخواهد بست. اگر زخمی شوم و خودم زخم هایم را نبندم،

کسی مرا درک نخواهد کرد. اگر بفهمم و خودم را درک نکنم،

کسی با من حرف نخواهد زد. اگر تنها باشم و با خودم حرف نزنم،

کسی مرا جمع نخواهد کرد. اگر از هم بپاشم و خودم را جمع نکنم،

اگر چشم من کور شود، کسی برای من چشم نخواهد آورد.

و اگر پای من بشکند، کسی مرا راه نخواهد برد.

اگر زمین بخورم، کسی دست مرا نخواهد گرفت.

خدایا چشمان مرا از من مگیر، که پدرم هرگز چشم های من نخواهد شد.

و پاهای مرا از من مگیر، که برادرم هرگز مرا راه نخواهد برد.

و دستان مرا از من مگیر، که دوستانم هرگز از روی زمین بلندم نخواهند کرد.

پستی های دنیا بر سرم فریاد زدند تو اولویت اول هیچ کس نیستی

اریحا